Chapter 8

కాళ్లు కడుక్కుని వచ్చి ఇద్దరూ భోజనానికి కూర్చున్నారు।
పెరట్లోంచి తెచ్చి రెండు అరిటాకులు వేశారు।. బామ్మ గారు వడ్డన మొదలెట్టారు।. బామ్మ గారి నోరే కాదు, చేయి కూడా పెద్దదని తెలుసుకున్నాడు విజయ్।. ముందుగా మామిడికాయ పప్పు, ఆపైన వంకాయకూర, చేమదుంపల వేపుడు, దోసకాయ పచ్చడి, కొత్త ఆవకాయ, వడియాలు ఒకటి తరువాత ఒకటి వడ్డించారు.। నెయ్యి అయితే వెయ్యడం లేదు, పొయ్యడమే.... మామూలుగానే కింద తినటం తక్కువ, అందులోనూ అరిటాకులో ఐతే మరీ తక్కువ, ఇంత పెద్ద ఆకులో అయితే అస్సలు తినలేదు విజయ్.। వడియాలు అందుకోవాలంటే, ముందుకి వంగి కాస్త కష్టపడ్డాడు। కాని ఏమి రుచి, మామిడికాయ పప్పులో కొత్తావకాయ నంచుకుని తింటే, దాని ముందు ఏ రుచీ నిలవలేదు.। మెల్లగా పులుసు, తరువాత పెరుగు।. పెరుగు గేదె పాలదేమో, మీగడతో, బామ్మ గరిటతో కోసి వేశారు। పెరుగులోకి పెద్ద మామిడి రసాల పండు, వద్దంటున్నా వడ్డించారు।.

భోజనాలయ్యాక, నిద్రతన్నుకొచ్చింది।. ఒక వైపు మధుచేత పరిచయం చేయించుకుందామని వుంది, కాని నిద్ర నిలవనియ్యలేదు.। మధుకయితే ఇంకా ఎక్కువ నిద్ర వస్తోంది.

। "ఎప్పుడో పొద్దున్నుంచి ఎండలో బండి ప్రయాణం చేశారు, కాస్త నడుంవాల్చండ్రా" అని బామ్మ అంది.। రోగి కోరిందీ పాలే, వైద్యుడు చెప్పిందీ పాలే అని, ఇద్దరూ ఆనందంగా ఊ కొట్టారు.।
బామ్మ వెనుక నుంచి సీత, "సాయంత్రం పెందళకడే జాతరకి వెళ్లాలి, బండ నిద్ర పోవద్దు", ఒక చురక విసిరింది.।

ఒళ్లు తెలియకుండా నిద్రపోతున్నారు ఇద్దరుూ. ఏదో గాజుల అలికిడి అయి, ఎవరో పక్కనే లేపుతున్నట్టు అనిపించింది విజయ్ కి, కలేమో అనుకున్నాడు, కాని కాదు.....
"బావా, లే బావా, జాతర కి వేళవుతోంది, లే బావా"
"బామ్మ లేపమని చెప్పింది, లే బావా"

మధుకి ఇంకా నిద్రపూర్తిగా తీరలేదు।
విజయ్ జాగ్రత్తగా నిద్ర నటిస్తున్నాడు। ఇంకాస్త దగ్గర కి వచ్చినట్టనిపించింది మనిషి।

మధుని కుదుపుతూ, "లే బావా, లెమ్మంటుంటే..... మేమంతా జాతరకి వెళిపోతున్నాము.."

మధుకాస్త కదిలాడు। కాని ఇంకా నిద్ర మత్తు వదలలేదు।.
ఈసారి, ఇంకా దగ్గరకి వచ్చినట్టు తెలిసింది విజయ్ కి। మెల్లగా ముందుకి వంగింది సీత, "బూచి బావా" అని గట్టిగా చెవులో అరిచి, మధు లేచి "కోతి పిల్లా" అని తిట్టేలోపు తుర్రు మంది.। ఈలోగా విజయ్ కూడా లేచాడు।. ఇద్దరూ ఒళ్లు విరుస్తూ లేస్తున్నారు..
బామ్మ వచ్చి, "తొందరగా తయారవ్వండర్రా॥। మొదటి నాట్యానికే అందుకోవాలి" అని అన్నారు।.
ఇంతలో సీత వచ్చి,"బామ్మా, నేను వెళ్తున్నానే, మా వాళ్లంతా వచ్చేసుంటారు"
"అంత తొందరెందుకే, కాస్సేపాగు, బావా వాళ్లు కూడా వస్తారు"
"బావ వొచ్చేసరికి చీకటడిపోతుందిలే కాని, నే వస్తా.."
"ఏంటే సీతా, మీ కోతి మూక కూడా వస్తోందేంటి..."
"ఇదిగో బూచి బావా, కోతి గీతి అన్నావంటేనా...., జాతరకి రా, నీ పని చెప్తాను" అని అంటూ బయటికి వెళ్లింది సీత।.
"ఒరేయ్ అబ్బాయ్, నేను కూడా వెళ్తున్నా, మీరు స్నానాలు చేసి, వొచ్చేయండి, సరేనా"
"సరే బామ్మా"
"జాతరెక్కడో తెలుసుకదరా, రాములారి కోవెల ఎదురుకుండా మైదానంలో"
"తెలుసులేవే, మేం వచ్చేస్తాం"

అంతా జాతరకి బయల్దేరారు। మధు, విజయ్ తయారవుతున్నారు।
"ఆ అమ్మాయి ఎవరు?"
"ఎవరు? సీతా? నా మరదలు.। ఇందాకా కోతి వుంది అన్నాను చూడు, ఇదే ఆ కోతి.। మంచి చలాకీ పిల్లలే, ఇక్కడే తాతగారి దగ్గరే వుంటుంది, ఇప్పుడు 8 క్లాస్।"
"మరి బూచి బావ..."
"అదా, చిన్నప్పుడు దాన్ని, బూచాడొచ్చాడు, బూచాడొచ్చాడు అని ఏడిపించేవాణ్ణిలే, అందుకని అలా పిలుస్తుంది॥॥"
"మంచి nick name" అని నవ్వాడు విజయ్.
బయట వాతావరణం చల్లబడింది, మంచి గాలి కూడా వీస్తోంది।.
తయారవుతుంటే, మధు వచ్చి, "విజయ్, ఇద్దరం పంచలు కడదామా?" అని అన్నాడు, "సై" అన్నాడు విజయ్।.
కష్టపడి, ఎలానో అలా తాతగారి పంచెలు కట్టి బయలుదేరారు ఇద్దరూ.।
బయట గాలికి పంచలెగురుతుంటే, ఒక చేత్తో వాటిని పట్టుకుని, ఇంకొక చేత్తో కండువా సర్దుకుంటూ, అదో కొత్త అనుభూతిని పొందుతున్నాడు విజయ్।.
గాలి ఇంకొంచెం పెరిగింది, చెట్లు గాలికి ఊగుతున్నాయి, మెల్లగా మేఘాలు కమ్ముకున్నాయి, రెండు మూడు
చినుకులు పడ్డాయి।. మంచి ఎండలవల్ల వేడిగా వున్న నేల మీద చినుకులు పడీ పడంగానే ఇంకి పోయాయి. ఇద్దరూ వేగం పెంచారు।

"ఇంకా ఎంత దూరం"
"ఒక పదిహేను నిమిషాల నడక అంతే"
"తొందరగా నడువు, వాన పడకపోతే బావుండు"
"ఆ ఇదంతా ఆరంభశూరత్వంలే, పెద్ద గాలి, రెండు మూడు చినుకులు, ఆశ చూపించి వెళ్లి పోతాయి ఈ మేఘాలు"
మరికొన్ని చినుకులు పడ్దాయి, తొలికరి వానకి తడిసిన ఎండిన నేల నుంచి వచ్చిన వాసన గుప్పుమని తగిలింది వాళ్లకి.
"ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు గుర్తు ఈ వాసన.... భలే వుంటుంది"
"నాకు కూడా చాలా ఇష్టం ఈ వాసన..."

ఇంకొంచెం తొందరగా నడవటం ప్రారంభించారు।.
గాలి ఇంకొంచెం ఉద్ధృతంగా వీస్తోంది, చినుకులూ పెరిగాయి।. వాన పడకపోతే బావుండు, చక్కగా జాతర చూడొచ్చు అని ఇద్దరికీ లోపల వుంది, కానీ ఆ విషయం వానకేం తెలుసు॥।?

మెల్లగా పరుగందుకున్నారు ఇద్దరూ, వాళ్ల కన్నా ఎక్కువ జోరుగా మొదలయ్యింది వాన।. ఇక కురవటం మొదలుపెట్టింది।. మొత్తం తడిసిపోయారిద్దరూ.

పరుగు ఆపి, "ఆ చెట్టు కింద వుండి, వాన తగ్గాక వెళ్దాము", మధు అన్నాడు।.
"జాతర దగ్గరకే కదా", విజయ్ ఆశగా అడిగాడు॥।.

తనకీ అక్కడికే వెళ్లాలని వుంది.॥॥। వాన మాత్రం తగ్గే సూచనలు కనపడటంలేదు.। గాలి నిముష నిముషానికీ ఎక్కువవుతోంది।. ఇదేదో మామూలుగా ఆగిపోయే వానలా లేదని వాళ్లకి ఇప్పుడిప్పుడే అనిపిస్తోంది.। ఉన్నట్టుండి ఒక్క సారి ప్రచండంగా గాలి వీచింది, వాళ్లు నుంచున్న చెట్టు పడిపోయిందేమో అన్నంత భయం కలిగింది ఇద్దరికీ.। పక్కన వున్న పూరిపాకల కప్పు వూడి తాటాకులు ఎగిరిపోయాయి, ఇంకో పాక గోడ కూలి పోయింది।.

జాతరకి వేసిన పందిరి ఒక్క పదినిమిషాలు మాత్రమే కాసింది వానని, అంతే, తరువాత నీళ్లు కారటం మొదలుపెట్టింది।. ఈ గాలితో, సగం పందిరి పడిపోయింది।. వేంకట్రామయ్యగారినీ, భార్యనీ, మనవరాలినీ పక్కనే వున్న రాముల వారి కోవెెలలోకి చేర్చారు కష్టం మీద.। మూడు వందల ఏళ్ల నాటి పాత గుడి అది, అదే ఆఛ్చాదన ఇచ్చింది అప్పుడు వాళ్లకి.। ఆ గుడి మాత్రం ఎంతమందికి ఆశ్రయం ఇవ్వగలదు।? పందిరి దగ్గర ప్రజలు చెట్టుకొకళ్లు పుట్టకొకళ్లు అయిపోయారు।. పశువుల కొట్టంలో పశువులు బంధాలను తెంచుకుందామని విశ్వప్రయత్నం చేస్తున్నాయి, గట్టిగా అరుస్తున్నాయి।. ఈ తుఫాను జోరులో, గాలి హోరులో వాటి గోడు ఎవడికి వినిపిస్తుంది?

"పిల్లలు ఏమయ్యారో॥।"మంగమ్మ గారు భర్తని ఆతృతగా అడిగారు॥॥.
"ఊరికే ఖంగారు పడకు, వాళ్లింకా బయల్దేరుండరు ॥॥" వేంకట్రామయ్య గారు సముదాయించారు.
"ఇంతసేపయ్యింది, ఎప్పుడో బయల్దేరుంటారు॥।. ఎక్కడున్నారో, ఏమిటో?"
"బయల్దేరుంటే ఎక్కువ దూరం వచ్చుండరు, ఇంటికి వెనక్కి వెళ్లిపోయుంటారు॥॥, అనవసరపు ఆలోచనలు చేయకు॥॥।"
"రామయ్య, మా పిల్లలకి ఏమీ కాకుండా చూడవయ్యా, నీకు శ్రీరామనవమికి నూటెంది కొబ్బరికాయలు కొడతాను॥॥ ఆపదామప హర్తారం, దాతారం సర్వ సంపదాం, లోకాభిరామం శ్రీరామం భూయో భూయో నమామ్యహం॥॥" ఇంతకన్నా ఏమీ చేయలేకపోయింది ఆరాటపడుతున్న ఆవిడ మనసు.।


"ఇక్కడ లాభంలేదు విజయ్, దగ్గరే ఒక పాత రాతి మండపం వుంది, అక్కడికి వెళ్దాము" మధు అన్నాడు.
"ఈ వాన లో వెళ్లగలమా?"
"ఈ చెట్టు కింద అసలు వుండలేము"
పరిగెట్టారు ఇద్దరూ, పంచె తట్టుకుని పడబోయాడు విజయ్.। మధు పట్టుకున్నాడు.। అప్పటికే, నీళ్లు కాలవలై పారుతున్నాయి. ॥॥ఎలానో అలా మండపం చేరారు.।
"అక్కడ జాతర దగ్గర తాతగారు వాళ్లకి ॥॥।", వొణుకుతూ విజయ్.
"అక్కడ కోవెల దగ్గరేగా, తాతగారు వాళ్లు తప్పకుండా అందులో వుంటారు॥॥", మధుకి కూడా చలికి వొణుకు పుట్టింది॥॥.

వాన మాత్రం ఆకాశానికి చిల్లు పడినట్టు కుండపోతగా కురుస్తూనే వుంది.। ఇంతలో, ఆకాశం చీలిందా అన్నట్లు మిరుమిట్లు గొలిపే ఒక మెరుపు। ఒక్క క్షణం గొప్ప వెలుతురు, లక్ష దీపాలతో వెలిగించినట్లు గ్రామమంతా కనిపించింది, ఏమయిందో తెలుసుకుని తేరుకునే లోపు భూమి బద్దలయ్యిందా అన్నట్టు, దిక్కులు పిక్కటిల్లే శబ్దంతో ఒక పెద్ద పిడుగు॥॥॥.
పిడుగు ఊలపల్లిలోనే పడింది॥॥॥
(శ్రీ హర్ష - 6/21/5 - సశేషం)