Friday, July 22, 2005

Chapter 2

ఇంతలో ఒక బామ్మగారు వచ్చి
"ఏరా అబ్బిగా కాసంత జరుగు నేను కూర్చుంటాను" అని అన్నారు.
ఈ మధుగాడు ఎక్కడ చచ్చాడో అని మనసులో అనుకొని పాపం ముసలి ఆవిడ అని జాలిపడి లేవబోయాడు.
" ఆ...నువ్వు లేవక్కర్లేదురా అబ్బీ ...సర్దుకొని కూర్చుందాము లే..."
" పరువాలేదండి ..మీరు కూర్చోండి "
" మంచిదిరా మనవడా...వెయ్యేళ్ళు సంతోషంగా ఉండు నాయనా"
ఈ బామ్మలు అందరినీ మనవడు అని ఎందుకు పిలుస్తారో అని బ్రహ్మసందేహం కలిగింది.
సీటు లో నుంచి లేచి వొస్తుంటే, బస్సు ఒక్క సారి గా బ్రేక్ వేయడం తో తల వెళ్ళి ఒక అమ్మాయి తల కి తగిలింది.
" సారీ అండి. " అన్నాడు విజయ్ .
" పరువాలేదండి " అంది ఆ అమ్మాయి అసలైన పల్లెటూరు అందాలు ఇప్పుడు కనిపించాయి విజయ్ కి. బహుశా బామ్మగారి మనవరాలు అయ్యి ఉండొచ్చు. లంగా వోణి ధరించి ఒక చేతిలో మర చెంబు మరో చేతిలో చేతి సంచి.
" ఏ ఊరు రా మీది మనవడా?" అంటు బామ్మగారు వెనుక ప్రశ్నలు మొదలు పెట్టారు. అవి ఏమి విజయ్ కి వినిపించడం లేదు. మనసు ఆ అమ్మాయి నే చూస్తూ ఉండి పోయింది. పల్లెటూరు లో కూడా ఇంత అందమైన అమ్మాయిలు ఉంటారని ఇప్పుడు అనిపించింది విజయ్ కి. మధు గాడు ఎప్పుడూ పల్లెటూరు అమ్మాయిల గురించి తెగ చెప్పేవాడు. అది అంతా డబ్బా వేస్తున్నాడని అనుకొనే వాడు విజయ్. జీవితం అంతా పట్నం లో గడపడం చేత పట్నం అంటేనే మక్కువ ఎక్కువ. కాని ఇప్పుడు మాత్రం అలా అనిపించడం లేదు.
" అమ్మా నీలు... కాసింత మంచి నీళ్ళు ఇవ్వమ్మా.."
" నీలు...బావుంది పేరు.." అని అనుకొని బామ్మ గారి సరైన వరసకి ఆనందించాడు.

(సూరి - విశాఖపట్టణం - 6/18/5 - సశేషం)

0 Comments:

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home